Είμαι ο γνωστός σε μερικούς bloggers ως ¨Ο Γλάρος", που προσγειώνομαι εδώ και κάτι μήνες στις ιδιωτικές παραλίες των σπιτιών σας, από το πουθενά και απρόσκλητος.
Ζήλεψα, λοιπόν, και σκέφτηκα να φτιάξω ένα δικό μου σπίτι, να μπάσω τη γλαρο-οικογένεια, να 'χω και την παραλία τη δική μου, βρε αδερφέ. Τί το 'θελα; Οι θάλασσες και τα πελάγη δεν είναι τίποτα μπρος στον ωκεανό που έχω να παλέψω, μέχρι να μάθω να βουτάω. Κάτι σαν τον Ιωνάθαν ένα πράμα. Κάτι κύματα θεόρατα, πουυυυυύ να βουτήξεις, σε κατάπιαν.
Ποιός είδε γλάρο θυμωμένο και δε φοβήθηκε. Το γλαρίσιο μάτι μου γύρισε ανάποδα, χτυπούσα τις φτερούγες μου και έκρωζα σα δαιμονισμένο. Τη νύφη την πλήρωσε ο Αρχι-γλάρος και τα γλαράκια μου. Τους μπαγλάρωσα (αλήθεια πόθεν προέρχεται τούτη η έκφραση;) όλους, για να ΄χω την ησυχία μου.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κύματα. Βλέπεις από σπίτι και νοικοκυριό δεν ξέραμε. Μπλέξαμε με πόρτες και κλειδαριές, χάνουμε και κάθε τόσο τα κλειδιά μας, πού μας χάνεις πού μας βρίσκεις στον κλειδαρά.
΄Οσο βλέπω την ακαταστασία στο σπιτάκι μας, γίνομαι από γλάρος....θηρίο. Αυτά τα κατσαβίδια κατάφατσα, μου τη δίνουν.Θα το συγυρίσω, πού θα πάει; Δε μπορώ πλέον τα κύματα και τα νερά, θέλω να απαγκιάσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου